پگاسیس – پگ اینترفرون آلفا – 2a نوترکیب

(PEGASYS (Peginterferon alfa-2a

پگاسیس

پگ اینترفرون آلفا – 2a نوترکیب

ترکیبات
ماده موثره
135 یا 180 میکروگرم پگ اینترفرون آلفا – 2a با وزن مولکولی متوسط تقریبا 60000 دالتون. پگ اینترفرون آلفا – 2a، انترفرون آلفا – 2a نوترکیب است که بوسیله مهندسی ژنتیک از اشریشیا کلی تولید می شود و به bis-[monomethoxy polyethylene glycol] کونژوگه می شود.

مواد جانبی
هر ویال حاوی سدیم کلراید، پلی سوربات80، سدیم استات، استیک اسید، 10 میلی گرم بنزیل الکل و آب تا حجم 1 میلی لیتر محلول می باشد.
هر سرنگ از قبل گر شده حاوی سدیم کراید، پلی سوربات 80، سدیم استات، اسید استیک گلاسیال، 5 میلی گرم بنزیل الکل و آب برای تزریق تا 5/0 میلی لیتر می باشد.

شکل داروئی و میزان ماده موثره در هر واحد
ویالهای دارای در پوش لاستیکی حاوی 135 تا 180 میکروگرم در یک میلی لیتر پگیلیتد اینترفرون آلفا – 2a می باشد.
سرنگها از قبل پرشده حاوی 135 تا 180 میکروگرم در یک میلی لیتر پگیلیتد اینترفرون آلفا – 2a در  5/0 میلی لیتر
پگاسیس یک محلول شفاف بیرنگ تا زرد کم رنگ است.

کاربردها و موارد مصرف
هپاتیت B  مزمن
درمان هپاتیت B مزمن در بزرگسالان. بیماران نباید بیماری کبدی جبران نشده داشته باشند و هپاتیت B مزمن باید بوسیله مارکرهای سرم تایید شود (افزایش ترانس آمینازها، HBV RNA , HBsAg). معمولا تایید بافت شناسی در تشخیص باید وجود داشته باشد. نشان داده شده که پگاسیس در هپاتیت B مزمن با HBeAg مثبت و منفی (در مطالعاتی که شامل بیمارانی با فیبروز* درجه 3 یا 4 نیز بود) موثر بوده است. (قسمت هشدارها و موارد احتیاط را ببینید)
*فیبروز پیشرفته یا سیروز ( Metavir یا Knodell Score)

هپاتیت C مزمن
درمان هپاتیت C مزمن در بزرگسالانی که قبلا درمان نشده اند. بیماران نباید بیماری کبدی جبران نشده داشته باشند و هپاتیت C مزمن باید بوسیله مارکرهای سرم تایید شده باشد (از جمله آنتی بادی های آنتی HCV RNA , HVC). معمولا تایید بافت شناسی در تشخیص باید وجود داشته باشد.
بهترین راه استفاده از پگاسیس در این مورد، مصرف به صورت توام با ریباورین میباشد. تک درمانی عمدتا در مورد عدم تحمل یا منع مصرف ریباورین کاربرد دارد. تک درمانی در بیمارانی که ترانس آمینازهای نرمال دارند تا کنون آزمایش نشده است.
هنگامیکه پگاسیس همراه با ریباورین استفاده می شود اطلاعات مربوط به مصرف ریباورین نیز باید مورد توجه قرار گیرد.

مقدار و روش تجویز
هپاتیت B مزمن
رژیم درمانی توصیه شده برای بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن، 180 میکروگرم یک بار در هفته به مدت 48 هفته از طریق تجویز زیر جلدی در شکم یا ران میباشد. مقادیر مصرف و یا دوره های درمان دیگر هنوز به صورت گسترده مطالعه نشده است. مصرف پگاسیس  و لامیوودین (lamivudin) بصورت توام هیچگونه مزیتی نسبت به تک درمانی با پگاسیس نداشته است (قسمت خواص و اثرات را ببنید).

هپاتیت C مزمن
در درمان با پگاسیس به تنهایی یا در ترکیب با ریباورین، توصیه می شود که پگاسیس یک بار در فته به میزان 180 میکروگرم از راه تزریق زیر جلدی به داخل پوست شکم یا ران به همراه ریباورین خوراکی و یا به صور تک درمانی استفاده شود.
دوز ریباورین برای استفاده توام با پگاسیس به ژنوتیپ ویروس بستگی دارد: برای ژنوتیپ 2 و 3، دوز 800 میلی گرم از راه خواکی در روز و برای ژنوتیپ 1، بسته به وزن بیمار دوز 1200 – 1000 میلی گرم در روز به صورت خوراکی تجویز می شود.
ریباورین باید با غذا مصرف شود.

طول درمان در هپاتیت C مزمن
طول درمان توام با پگاسیس و ریباورین در هپاتیت  C مزمن بستگی به ژنوتیپ ویروس دارد. بیمارانی که آلوده به ژنوتیپ HCV1 می باشند بدون توجه به میزان ویروس در خون (شمارش ویروس) باید 48 هفته تحت درمان قرار بگیرند. بیمارانی که آلوده به HCV ژنوتیپ 2 و 3 می باشند، بدون توجه به میزان ویروس در خون باید 24 هفته تحت درمان قرار بگیرند.

به طور کلی درمان بیماران آلوده به HCV ژنوتیپ 4 دشوار است و نتایج مطالعات محدودی (تعداد = 66)، منطبق با دوزاژ مورد استفاده در HCV ژنوتیپ 5 یا 6 نیز در نظر گرفته شود.
مدت زمات توصیه شده در تک درمانی پگاسیس بدون در نظر گرفتن ژنوتیپ ویروس، 48 هفته می باشد.

عفونت همزمان HCV/HIV
دوزاژ توصیه شده پگاسیس (تنها یا در ترکیب با 800 میلی گرم ریباورین) بدون توجه به ژنوتیپ ویروس، 180 میکروگرم یکبار در هفته بصورت تزریق زیر جلدی به مدت 48 هفته است. ایمنی و کارآیی درمان ترکیبی با ریباورین در دوزهای بیش از 800 میلی گرم در روز و طول درمان کمتر از 48 هفته تا کنون مطالعه نشده است.

میزان پیش بینی پاسخ ویرولوژیکی پس از 12 هفته در هپاتیت  C
در بیماران با ژنوتیپ 1 که پس از 12 هفته، به درمان با پگاسیس تنها یا در ترکیب با ریباورین پاسخ نمی دهند (عدم کاهش HCV RNA به میزان کمتر از 50IU/ml { معادل با 100 copies/ml} یا عدم کاهش میزان ویروس در خون به اندازه حداقل {2log10} 100 برابر از میزان پایه) قطع درمان باید در نظر گرفته شود.
93 بیمار از 96 بیمار با ژنوتیپ 2 و 3 پس از 12 هفته به درمان پاسخ دادند. به همین دلیل بیماران مبتلا به HCV ژنوتیپ 2 و 3 باید بدون توجه به میزان پاسخدهی در 12 هفته درمان، پاسخ اولیه ویرولوژیکی نشان ندادند احتمال بسیار ضعیفی (<%5>) وجود دارد که با ادامه درمان، پاسخ ویرولوژیکی یکنواختی بدست آید.

میران پیش بینی منفی مشابهی در بیمارانی که دجار عفونت همزمان HCV/HIV هستند و با پگاسیس تنها یا در ترکیب با ریباورین درمان شده اند مشاهده شده است (به ترتیب 100% {130/130} یا 98% {85/83}). میزان پیش بینی مثبت 45% (110/50) و 70% (84/59) در بیماران مبتلا به عفونتهای همزمان HCV/HIV با ژنوتیپ 1 و 2و 3 که تحت درمان توام بودند مشاهده شده است.

تنظیم دوزاژ به صورت بروز عوارض ناخواسته
عمومی
چنانچه دوز باید به دلیل بروز اثرات ناخواست متوسط تا شدید (یافته های کلینیکی یا آزمایشگاهی) تنظیم شود، معمولا کاهش اولیه تا 135 میکروگرم کافی می باشد.اگر چه در بعضی از موارد ممکن است کاهش دوزاي تا 90 یا 45 میکروگرم لازم باشد. احتمال بازگشب به سطح دوزاژ اولیه در صورت کاهش اثرات ناخواسته نیز باید مد نظر باشد (قسمت هشدارها و موارد احتیاط و اثرات ناخواسته را ببینید).

هماتولوژی
چنانچه تعداد نوتروفیل به کمتر از 750 عدد در میلی متر مکعب برسد کاهش دوز توصیه میشود. در بیماران با تعدا مطلق نوتروفیل زیر 500 در هر میلی متر مکعب، درمان باید به طور موقت قطع شود تا زمانی که تعداد مطلق نوتروفیل به بالای 1000 میلی متر مکعب برسد. در جنین مواردی، درمان با پگاسیس باید دوباره با دوز 90 میکروگرم آغاز شود و تعداد نوتروفیل ها پایش شود.
چنانچه تعداد پلاکتها به زیر 50000 در هر میلی متر مکعب برسد، کاهش دوز تا 90 میکروگرم توصیه می شود. توصیه میشود چنانچه تعداد پلاکتها به زیر 25000 در هر میلی لیتر مکعب کاهش پیدا کند، درمان متوقف شود.
مراحل زیر بخصوص برای کنترل آنمی ناشی از درمان هپاتیت  C توصیه می شود: ریباورین باید در صورت وجود هر یک از موارد زیر به 600 میلی گرم در روز کاهش داده شود (200 میلی گرم در صبح و 400 میلی گردم در عصر): (1) بیمار بدون بیماری قلبی مهم که کاهشی در هموگلوبین به میزان <10g/dl و >8.5 g/dl تجربه کرده باشد. (2) بیمار مبتلا به بیماری قلبی عروقی پایدار که کاهش در هموگلوبین به میزان >2 g/dl  را در طول 4 هفته پس از درمان تجربه کرده باشد. بازگشت به دوز اولیه توصیه نمی شود. چنانچه هر یک از موارد زیر وجود داشته باشد ریباورین باید قطع شود:
(1) یک بیمار بدون بیماری قلبی عروقی مهم که کاهش تایید شده هموگلوبین به کمتر از 8/5 g/dl را تجربه کند.
(2) یک بیمار مبتلا به بیماری قلبی عرقی پایدار که سطح هموگلوبین او علیرغم 4 هفته کاهش دوز، کمتر از 12g/dl باقی بماند. به محض بازگشت به مقادیر نرمال، ریباورین را می توان با دوز 600 میلی گرم در روز دوباره آغاز کرد و سپس با صلاحدید پزشک معالج تا 800 میلی گرم افزایش داد. اگر چه بازگشت به دوز اولیه توصیه نمی شود.

در صورت عدم تحمل ریباورین، درمان با پگاسیس باید به صورت تک درمانی ادامه یابد (قسمت مقدار و روش تجویز را ببینید). در هنگام استفاده توام از پگاسیس و ریباورین، لطفا به اطلاعات مندرج در بروشور ریباورین در مورد تنظیم دوزاژ در هنگام بروز عوارض جانبی نیز توجه کنید.

عملکرد کبد
در هپاتیت مزمن، عموما نوسان در نتایج تست های عملکرد گاتولوژیک کبد مشاهده می شود. همانند سایر آلفا اینترفرون ها، افزایش در سطوح پایه ALT در طور درمان با پگاسیس حتی در بیماران که بهبود ویرولوژیکی داشته اند مشاهده شده است. چنانچه در بیماران مبتلا به هپاتیت  C ، افزایش ALT به مقادیر بالاتر از سطح پایه به صورت پیشرونده مشاهده شود، در ابتدا دوز باید تا 135 میکروگرم کاهش داده شود. چنانچه علیرغم کاهش دوز، ALT همچنان افزایش یابد یا افزایش غلظت بیلی روبین یا کبد جبران نشده نیز مشاهده شود درمان باید متوفق شود (قسمت هشدارها و موارد احتیاط راببینید).

موارد منع مصرف
• افزایش حساسیت به ماده موثره، آلفا اینترفرونها یا هر یک از مواد جانبی
• هپاتیت مزمن خود ایمنی
• اختلالات شدید کبدی یا سروز کبدی جبران نشده
• شروع درمان با پگاسیس در بیمارانی که بطور همزمان به HIV/HCV دجار شده اند و سیروز Child-Pugh و Score بیشتر از 5 دارند منع شده است.
• نوزادان و اطفال زیر 3 سال، زیرا محصول حاوی بنزیل الکل می باشد.
• سابقه قبلی بیماری شدید قلبی، شامل بیماری قلبی ناپایدار یا کنترل نشده در طی 6 ماه گذشته.
• وجود حالت روانی شدید قبلی یا سابقه اختلال روانی شدید بخصوص افسردگی
• حاملگی و شیردهی

Read Full Post »